Claes van Arem
Het definitieve afscheid van GJ is voor ons allen een moment met veel herinneringen om even bij stil te staan. Stilstaan bij het leven van GJ, met name wat hij betekende voor ons, waarom we hem waardeerden en waarom wij het nu zeggen, nu hij er niet meer is. Waarom zeggen wij niet bij leven hoe wij hem vonden, wat hij voor ons betekende, ja soms zoals: “geweldig idee van je, doen we”.
Nu kom ik eigenlijk aan het punt waar mijn kennismaking met GJ begon zo’n 12 jaar geleden. Hij had bij de Vrijwilligers Centrale een advertentie opgehangen, waarin hij iemand zocht die orde wilde aanbrengen in zijn administratie thuis. Daar is het overigens nooit van gekomen, ik werd vrijwel meteen ingezet als taaljuf, en niet veel later als secretaresse van het Gilde Bestuur, er moest een vrouw bij, en daarna als wandelgids, ook betrok hij mij bij de Gilde Muziekavonden.
Hij had altijd geweldige plannen en wist heel wat mensen voor zijn plannen te vinden, niet voor zijn karretje te spannen, want hij zette zich zelf voor 100% in.
Onschatbare waarde
Voor het Gilde was hij van onschatbare waarde. We hebben vaak gezegd als GJ ermee ophoudt, dan is er geen Gilde meer. Er ís geen Gilde meer, maar zoals hij aan de opbouw heeft meegewerkt, stond hij ook achter het feit een streep onder het Gilde te zetten in 2013, omdat wij géén toegevoegde waarde meer hadden in de Hilversumse vrijwilligers wereld.
Actief was hij ook in het Muziekgilde, in februari heeft hij nog een avond gewijd aan Jazz, zijn stokpaardje. De avonden moesten ook gezellig worden met koffie, een glaasje in de pauze en bij de nazit. Ook dit kwam voor elkaar en het Muziekgilde is in kleine kring nog steeds levensvatbaar.
Persoonlijke herinneringen
Veel dierbare persoonlijke herinneringen heb ik ook aan hem. Samen met hem, Henny en enkele familieleden gingen wij in 2008 voor 3 weken naar Suriname, een jaar later naar Frankrijk, waar hij niets hoefde te doen, maar allerlei karweitjes vond die hij leuk vond, reparaties, en orde bracht in de chaos van gereedschap, hij blij, ik blij. Hij genoot van de rust, de stilte en de wijn.
De laatste jaren was het een gewoonte geworden om Koninginnedag te vieren in de Lage Vuursche. Wij, Henny, GJ, Anja en ik liepen dan de kleine gezellige markt af, waar hij altijd wel iets naar zijn gading vond en eindigden natuurlijk op een terrasje voor koffie en een glaasje. De laatste keer was het al moeilijk voor hem de hele markt af te lopen, het bleef bij koffie, het glaasje werd thuis gedronken.
Onze vriendschap, nu spreek ik ook voor Anja, zit vol leuke, kleine, warme herinneringen. Tot bijna op het laatst was hij goed aanspreekbaar en hadden we nog intensief contact.
Wij zullen zijn inspiratie, zijn actieve inzet missen, maar (dat weet ik zeker) hem ook heel erg missen en nog vaak over hem praten.
Een klein gedichtje, misschien als troost: “Een droom, die geen bedrog is”
Ik droomde eens en zie ik liep aan ’t het strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen, want ook de Heer liep aan mijn zij.
Wij liepen samen het leven door en lieten in het zand,
een spoor van stappen, twee aan twee, de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde, van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan…
Ik zei toen: “Heer, waarom dan toch? Juist toen ik u nodig had, juist toen ik zelf geen uitkomst zag op het zwaarste deel van het pad…”
De Heer keek mij toen vol liefde aan en antwoordde op mijn vragen:
“Mijn lieve zoon, toen ’t moeilijk werd, toen heb ik jou gedragen.”
Muziekgilde 